Κάθε ιδέα, όσο υψηλή κι αν είναι, καταλήγει να γίνεται -σε μεγάλο τουλάχιστον βαθμό- ασύμπτωτη με τον εαυτό της, όταν με αυτήν μεταμφιέζεται η σκοπιμότητα. Αυτό συνέβη στα χρόνια της εθνικής αντίστασης, με τις αρχές που διακήρυξαν τότε όλες, ανεξαίρετα, οι ανταρτικές οργανώσεις, συνολικά ή κατά περιόδους.
Ο ΕΛΑΣ, η συντριπτική μεγαλύτερη δύναμη του ένοπλου αγώνα, σήκωσε το κύριο βάρος τους, δίνοντας εκατοντάδες σημαντικές και με πολλές θυσίες μάχες κατά των κατοχικών στρατευμάτων. Το ίδιο έπραξαν, στο μέτρο τους, και άλλες ομάδες ανταρτών που πολέμησαν κατά των κατακτητών. Τελικά όμως όλες χρησιμοποιήθηκαν ως βασικά "όργανα" στην αιματηρή σύγκρουση για τη διατήρηση ή την κατάκτηση της εξουσίας. Τα όπλα των "αδερφοφάγων" ακονίστηκαν, για να σιγήσουν, όπου ακόμα ακούγονταν οι φωνές των συνειδήσεων.
Όταν η αυλαία έπεσε, η ελληνική αντίσταση έκλεισε με την ανατροπή της. Θαρρείς κι ήταν για να επιβεβαιωθεί πως οι Έλληνες διαθέτουν την ικανότητα να πράττουν μεγάλα έργα για να έχουν ύστερα τη "χαρά" να τα γκρεμίζουν. Πώς έγινε, αλήθεια, και οδηγηθήκαμε σε μια τέτοια εξέλιξη;